ජීවිතේට ගොඩක් පාඩම් කියලා දුන්න අකුරු තුනක පුදුම වචනයක්..සමහර පාඩම් තාම අපිට තේරෙන්නෙ නැත්තෙ අපි ඒවා තේරුම් ගන්න උත්සාහ කරන්නෙ නැති නිසාද නැත්නම් ඒක තේරෙන්න අපි තාම පරිණත වෙලා නැද්ද කියලා හිතා ගන්න බෑ….

එයාගේ ආදරෙත් ඒ වගේ….අපිට කවදාවත් තේරෙන්නෙ නෑ කොච්චර ආදරෙයිද කියලා….

තාත්තගේ ආදරය අපි අම්මාගේ ආදරය එක්ක සංසන්දනය කරලා හැමතිස්සෙම හිතෙන් තරහා ගන්නවා තාත්තා අපිට ආදරේ නෑ කියලා..අම්මා ආදරය පෙන්නන්න දන්නවා.තාත්තා එහෙම පෙන්වන්නෙ නෑ..

ඒත් මට හිතෙන විදියට ආදරය කියන වචනයේ ඇත්තම තේරුම අපිට ඉගෙන ගන්න පුලුවන් තාත්තාගෙන්….කරන්න පුලුවන් තරම් සේරම කට්ට කාලා අපිව ගොඩ දාන්න බලලා සතයක තරම් දෙයක්වත් අපෙන් බලාපොරොත්තු වෙන්නෙ නෑ….

ඕවා අපිට පොඩි කාලෙදි ඇත්තටම තේරුනේ නෑ….ලොකු වුනාම අපි තේරුම් ගන්න බැලුවෙ නෑ….
අපි ලොකු වැරැද්දක් කළා…අපි හිතුවෙ මේවා තාත්ත කෙනෙකුගේ යුතුකමක්…එහෙමත් නැතනම් අපේ අයිතිවාසිකමක් කියලා….
තාත්තා කියන්නේ ඇත්තටම එක වෙලාවකට මහාමේරු පර්වතය වගේ…වැහි, කුණාටු, ඉඩෝර හැම එකටම මූණ දීලා පොඩ්ඩක්වත් නොසැලී ඉන්නවා…
එක වෙලාවකට මහ මුහුද වගේ…..සැලෙන්නේ නැතුව වෙනස් වෙන්නෙ නැතුව ඉන්න අපුරුව..ඒකනේ කියන්නේ
“තාත්තාගේ ආදරේ….වාගෙයි මහ සාගරෙ”

මේ සිද්ධිය වුනේ අපි පොඩි දවස්වල

තාත්තට වැඩිය සල්ලි තිබුනේ නැති වුනාට ගමේ ඉඩම් ටිකක් තිබුනා..ඒ ඉඩම්වල වෙන මිනිස්සු ගෙවල් හදන් හිටියා… තාත්ත මුකුත් කියන්නෙ නෑ..ඉස්සර අපි තුන් දෙනාටනම් හොඳටම තරහයි ඒකට…ඒ අයට නවතින්න දීලා තියෙන්නෙ සීයා..දැන් එයාලට ඉඩම් අයිති වෙලා…
ඔය අතරේ තව පවුල් දෙකක් විතර හිටියා තාත්තාගෙන් තව පර්චස් 2-3ක් ඉල්ල ඉල්ලා නිකන්. තාත්ත ඒකටනම් කැමති වුනේ නෑ…
ඉතින් ඔය ඉඩම් ඉල්ලපු මිනිස්සු හවසට බිව්වම කුණුහරුප කියලා තාත්තට බැන බැන යන්නෙ..තාත්‍තා නෙවෙයි ගෙදරින් එලියට බැහැලවත් බලන්නෙ…අපි තුන් දෙනා ඔය වෙලාවට නලිය නලිය ඉන්නෙ…ඔහොම බැනලා යන මිනිස්සු ඊට පස්සෙන්දා ඇවිත් තාත්තාගෙන් උදව් ඉල්ලනවා…තාත්තටත් කිසි ගානක් නෑ උදව් කරනවා….

දවසක් ඔහොම බැනලා ගිහිපු මනුස්සයෙක්ගෙ දුවෙක් වස බීලා..මේ මනුස්සයා කෙලින්ම දුවගෙන ආවෙ අපේ ගෙදරට…
“අනේ කීර්ති බාප්පෙ උදව් කරන්න” (ගමේ හැමෝම තාත්තට කතා කලේ කීර්ති බාප්පා කියලා, වයස් බේදයක් නෑ පොඩ් ළමයින්ගේ ඉඳලා වයසක මිනිස්සු ඔක්කොම)

තාත්ත කිසිම වෙනසක් කරන්නේ නැතුව ඉක්මනටම ඉස්පිරිතාලෙට ගෙනිහින් කරන්න පුලුවන් උපරිමයෙන් කරලා උදව් කලා…

මට හොඳට මතකයි එදා තාත්ත ආවම මම ඇහුවා “තාත්තිටත් ලැජ්ජ නෑ..ඇයි ඒ මනුස්සයට උදව් කලේ…මතක නැද්ද බැන බැන ගියපු හැටි”

තාත්ත මගේ දිහා බලලා හිනා වෙලා මෙහෙම කිව්වා

“දැන් කාටද ලැජ්ජ නැත්තෙ? මටද නැත්නම් ඒ මනුස්සයටද? පුතේ අපි හැමොටම තියෙනවා හෘද සාක්ෂිය කියලා එකක්…ඒකෙන් බේරෙන්න බෑ කාටවත්…දැන් ඒ මනුස්සයා දුක් වෙනව ඇති මෙහෙම මනුස්සයෙක්ට නේද මම බැන්නෙ කියලා”

ඒ පරිණතකම, ඒ ඉවසීම මට කවදාවත් ගොඩනගා ගන්න බැරි වෙවි..ඒත් ඒ පාඩම මට හැමදාම හැමදාටම වැදගත් වේවි…