"රස්තියාදුකාර ඇදුරුතුමා"

සුද්දෝ අපිට නිදහස දෙන්නෙ නැතුව හිටියා නම් හොඳයි කියලා මාත් 2022 වෙනකම්ම හිතන් හිටියා. උන් 1948 අපිට නිදහස දෙන්නෙ නැතුව තව හිටියා නම් අපේ රට මීට වඩා දියුණු වෙන්න තිබුනා කියලා තමා මම ඒ දවස්වල හිතුවෙ.

ඒත් ඒකත් මගේ එක “වහල් මානසිකත්වයක්” කියලා මට තේරුම් ගියේ 2022 ජනතා අරගලයෙන් පස්සෙ. අපි ජාතියක් විදියට පාලකයොන්ට විරුද්ධ උනේ අපිට ඒ දිගින් දිගටම ආපු පීඩනය තවත් දරා ගන්න බැරි උන නිසා.

ඉතිං ඒ වගේම පීඩනයක් හරි ඊට වැඩි පීඩනයක් ඒ දවස්වල ජීවත් උන මිනිස්සුන්ට තියෙන්න ඇති. මානසික නිදහසක්, තමන්‍ටම කියලා අභිමානයක් වෙනුවෙන් උන් සටන් කරන්න ඇති. ඒක නිසා සුද්දො තව කාලයක් හිටියා නම් කියලා මම ආයෙ කියන්නෙ නෑ.

මට දැන් තියෙන ප්‍රශ්නෙ ඕක නෙවෙයි! අපිට අභිමානවත් කියලා සමරන්න නිදහසක් තියෙනවද?

රට බංකොලොත් වෙලා ලෙල්ලටම වැටිලා ඉන්න වෙලාවක් මේක. ජනාධිපතිතුමා ළඟදි කතාවක කියනවා

“නිදහස් උත්සවේ නොකෙරුවොත් ලෝකෙ කියයි අපිට මේක කරන්නත් සල්ලි නෑ කියලා”

ඉතිං ඇත්තනේ හත්ඉලව්වෙ!!! අපිට සල්ලි නෑ තමා! ලොකේ එහෙම හිතන්න දෙයක් නෑ. උන් දන්නවා ඒක.

මෙච්චර දවසක් කතා කළා අපිට ණය දීපු රටවල් එක්ක සාකාච්චා කරලා ණය ප්‍රතිව්‍යූහගත (debt-restructuring) කරලා සහනයක් ගන්න. ඒ අස්සෙ අපි මෙහෙම ලොකුවට නිදහස් උත්සවයක් සමරන්න ගියොත් උන් සිරාවටම හිතනවා අපිට මෝල් කියලා!

නිදහස් උත්සවය මෙහෙම ලොකුවට සමරලා අපි පෙන්නන්න හදන්නෙ මොකක්ද? අපේ මිලිටරි ශක්තියද? (ත්‍රිවිධ හමුදාව හෑල්ලුවකට ගන්නෙ නෑ. ඒ කරපු සේවය තාමත් අද වගේ මතකයි)

අවුරුදු ගාණක් කැපකිරීම් කරලා ගත්තු නිදහස මම හෑල්ලු කරන්නෙ නෑ. ඒක අභිමානවත්! ඒකෙ දෙකක් නෑ!

මට මතකයි ඉස්සර අපි පොඩි දවස්වල ආච්චිඅම්මා පෙබරවාරි 04 පුදුම අභිමානයකින් නිදහස් උත්සවේ බලපු හැටි. පොඩි දවස්වල අපිටත් ඒ ගැම්ම තිබුනට ඒක ටික ටික අපිට නැති කලේ පාලකයො තමා

ඒත් මේ වෙලාවෙ මෙතන සමරන්න තියෙන්නෙ නිකේ පදහස තමා!

ආර්ථික අර්බුදයක් තියෙන වෙලාවක, මිනිස්සු බදු වලින් පීඩනයකට ලක් වෙලා ඉන්න වෙලාවක, පෙට්‍රල් ඩීසල් ගෙන්නන්න සල්ලි නැති වෙලාවක කරන මේ සැමරුමෙන් ඇත්තටම වැඩක් තියෙනවද?

ගිය සතියෙ මගේ හොඳ උගත් මිත්‍රයෙක් මට කතා කරලා ලොකු අඳෝනාවක් කියෙව්ව. බදු ගැන! දැන් හොඳටම කල කිරිලා රට දාලා යන තැනටම කියල.

ණය වෙලා මගුල් කන්න ඕන නෑ තමන්ට පුළුවන් විදියට මගුල් ගත්තම ඇති කියන තැනට අපි අපේ සමාජය ටික ටික ගෙනියන්න හදද්දි මේ වගෙ ගොං වැඩ කරලා දෙන්න හදන මැසේජ් එක මට තේරෙන්නෙ නෑ

හැබැයි මම සම්පූර්ණ වැරදි වෙන්නත් පුළුවන්. මම කියපු කතාව හොඳටම වැරදි වෙන්න පුළුවන්. තව කෙනෙක්ට කියන්න පුළුවන් මිනිස්සු ඉන්න පීඩනය නැති කරන්න එක දවසකට මෙහෙම උත්සවයක් තියෙන එක හොඳයි මිනිස්සුන්ට සතුටු වෙන්න කියලා

ඒත් අපි තේරුම් ගන්න බලන්න ඕන එහෙම තාවකාලික වින්දනයකට අපි තව බදු ගෙවලා කැපකිරීම් කරනවද එහෙමත් නැත්නම් මේ වලෙන් ඉක්මනට ගොඩ එන්න බලනවද කියලා! එහෙම උනොත් අපිට සමරන්න වෙන්නෙ නිකේ පදහස තමා

මහන්සියෙන් ගොඩනැගුව

විඳින්නට බැරි වෙච්ච

විඳවන්න හුරු වෙච්ච

ලස්සනයිලු ජීවිතය…..

නොනිමි වැඩ කන්දක

වැඩ මුරය අට පහට

මැෂිමකට සින්නක්කර

ලිව්වා අපි ජීවිතය……

හැමදාම එක දිගට

වැඩ එක්ක පොර බැද්ද

මැෂින් නම් දිව්වාට

දිරුවා අපේ ජීවිතය…..

මහවැලිය වගේ දිගට

එක පිටම එන ප්‍රශ්න

විසඳුමක් නැතුව අද

හිරවෙලා ජීවිතය…….

අපි හිටිය නැති වුවද

මැෂින් වැඩ එක දිගට

හුස්මද තව බරක් කර

ගෙවෙනවා ජීවිතය……

ලංකාවේ පාරාවෝ ආයේ වීදි බැහැලා. එක එක ජාතියේ නම් වලින් එක එක ඒවා ගේනවා. මේ දවස්වල ආර්ථික අර්බුදය එක්ක අපි ගොඩ දෙනෙක් හෙම්බත් වෙලා නන්නත්තාර වෙලා ඉන්න නිසා මේ වගේ වංචාවකට අහු වෙන්න තියෙන ඉඩකඩ වැඩියි.

මේ දවස්වල ගොඩ දෙනෙක් අහුවෙන එකක් තමා මේ PONZI SCHEMES. මොකක්ද මේ Ponzi scheme එකක් කියන්නේ? මේ නම හැදුනේ Charles Ponzi නිසා. එයා තමා මේක මුලින්ම 1919-1920දී පටන් ගත්තේ. මේ Ponzi scheme වලට තව අපි කියනවා
Robbing Peter to pay Paul කියලා. (රොබින් ගෙන් හොරකම් කරලා පීටර් ට ගෙවනවා)

මේ Ponzi schemes ජාති දෙකක් තියෙනවා

1. තැන්පත්කරුවගේ ආයෝජන වලින්ම තැන්පත්කරුට ප්‍රතිලාභයක් ගෙවනවා
2. පසුව පැමිණෙන තැන්පත්කරුවන්ගේ ආයෝජන වලින් මුලින් ඉන්න තැන්පත්කරුවන්ට ප්‍රතිලාභ ගෙවනවා

අපි මුලටම බලමු පලවෙනි ජාතිය ගැන

හිතන්න ඔයාගේ අතේ රුපියල් ලක්ෂයක් තියෙනවා ආයෝජනය කරන්න. දැන් ඔයා බලනවා මොනවද තියෙන විකල්ප අවස්ථා කියලා. අපි හිතමු අපිට තියෙන ඔප්ෂන්ස් මේ ටික කියලා

1. වාණිජ බැංකුවක fixed deposit එකක් දැම්මොත් අපි හිතමු 20%ක් හම්බවෙනවා කියලා
2. Treasury Bills (භාණ්ඩාගාර බිල්පත්) ගත්තොත් 15% හම්බවෙනවා කියල හිතමු
3. රවීන් ගේ බැංකුවේ දැම්මොත් 12% ලැබෙනවා කියනවා
4. සුරන් ගේ බැංකුවේ දැම්මොත් 45%ක් ලැබෙනවා කියනවා

එතකොට අපි කොහොමද මෙතන තාර්කිකව හිතන්නේ.

අපි Treasury Bills වලට කියන්නේ Risk free ඉන්වෙස්ට්මෙන්ට් කියලා. ඒ කියන්නේ කිසිම අවධානමක් නෑ Treasury Billsවල ආයෝජනය කරන එක. මොකද රජයෙන් වගකීම ගන්නවා ප්‍රතිලාභ ගෙවන්න. ඔලුවේ තියා ගන්න වටිනම පොයින්ට් එක තමා අපි ගන්න යන Risk එක (අවධානම). මොකද Return (ප්‍රතිලාභය) තීරණය වෙන්නේ අපි ගන්න risk එක මත. මේ දෙක අතර තියෙන්නේ අනුලෝම සම්බන්ධයක්. අපි ගන්න risk එක අඩු නම් අපිට අඩු return එකක් ලැබෙන්නේ. සල්ලි ආයෝජනය කරලා වැඩි risk එකක් අපි ගන්නවා නම් අපි වැඩිපුර return එකක් බලාපොරොත්තු වෙනවා

දැන් ඉතින් ඔයා වැඩි අවධානමක් ගන්න කැමති නැත්නම් ඔයාට පුළුවන් Treasury Billsවල ආයෝජනය කරන්න. අපිට කලින් කතා කරපු ඔප්ෂන්ස් වලින් වාණිජ බැංකුවක fixed deposit එකක් දැම්මොත් 20%ක් ලැබෙනවා. Treasury Billsවලට සාපේක්ෂව ඔයා මේවා වාණිජ බැංකුවක තැන්පත් කරන එකෙන් risk එකක් ගන්න නිසා ඔයාට Premium එකක් ලැබෙනවා වැඩිපුර 5%. මෙතන තියෙන ඔප්ෂන්ස් වලින් වැඩක් නැතිම වෙන්නේ රවීන්ගේ බැංකුව. ඔයා Risk එකක් අරන් රවීන්ගේ බැංකුවේ සල්ලි දැම්මොත් ඔයාට ලැබෙන්නේ 12%. මේක කිසිම තේරුමක් නෑ Risk එකක් ගන්නේ නැතුව Treasury Billsවලින් 15% ලැබෙනවා නම් ඇයි අපි Risk එකක් අරන් 12% බලාපොරොත්තු වෙන්නේ.

අපේ ඊළඟ ඔප්ෂන් එක. සුරන්ගේ බැංකුව. එයා කියනවා 45% දෙන්නම් කියල. එතකොට ඔයාගේ ඔලුවට යන්න ඕන මුල්ම පොයින්ට් එක තමා මෙයා කොහොමද එච්චර ගෙවන්නේ කියලා. Treasury Bills 15%යි, සාමාන්‍ය වාණිජ බැංකුවක් 20%යි. මූ කියනවා 45%දෙන්නම් කියලා! මෙතන අනිවාර්යෙන් මොකක් හරි බුලක් තියෙන්න ඕන!

හරි අපි හිතමු ඔයා ඒ risk එක අරන් සුරන් ගාව සල්ලි දැම්මා කියලා. ඔයා රුපියල් ලක්ෂයක් තැන්පත් කරපු ගමන්ම සුරන් ඔයාට රුපියල් 45,000ක් (45%) ප්‍රතිලාභ දෙනවා. ඒකෙන් ඔයා නියමට සතුටු වෙනවා. මොකද වෙන ආයෝජනයක් කලොත් ඔයාට ප්‍රතිලාභ ලැබෙන්න ආයෝජනය කල් පිරෙන්න ඕන. එත් මෙතනදි ඔයාට ක්ෂණික ප්‍රතිලාභයක් ලැබුනම ඔයා හොඳටම සතුටු වෙනවා.

හැබැයි ඔයා දන්නේ නෑ, ඔයාට ඒ 45,000 ලැබුනේ ඔයා තැන්පත් කරපු 100,000න් කියලා. ඊටපස්සේ සුරන් කියනවා ඔයාට තව හතරදෙනෙක් එක්කන් එන්න එයාලා deposit කරන සල්ලි වලින් ඔයාට තව කොමිෂන් එකක් දෙන්නම් කියලා. දැන් ඔයාට පට්ට හැපී. ගිහින් යාලුවොන්ට කියනවා මෙතන සල්ලි දාන්න කියලා. ඔයාට දැන් යාළුවොන්ගේ ඔලුව හෝදන්න ලේසියි මොකද ඔයා මේ අත්දැකීම අරන් නිසා. දැන් ඔයාගේ යාළුවො හතර දෙනා සල්ලි දානවා. සුරන් එයාලටත් 45% ගෙවනවා එයාලාගේ සල්ලි වලින්ම. දැන් යාලුවොත් හැපී. හැබැයි උන් දන්නෙත් නෑ සුරන් ඒ ප්‍රතිලාභ ගෙව්වේ උන් දාපු සල්ලි වලින් කියලා. ඒ යාළුවො හතර දෙනා තව හතරදෙනෙක් ගානේ ගේනවා. දැන් මේක පිරමීඩ් එකක් වෙනවා

එක්කෙනෙක්ගෙන් පටන් ගත්තේ, ඊටපස්සේ එක 4ක් උනා, ඊටපස්සේ 16ක් උනා, ඊට පස්සේ 64….ඔහොම ඔහොම වැඩි වෙනවා!

හරි එතකොට සුරන් මොකක්ද කරන්නේ? පොර මුකුත් කරන්න ඕන නෑ. මිනිස්සු සල්ලි තැන්පත් කරනවා එකෙන් 45% පොලි ගෙවනවා, තව පොඩි කොමිෂන් එකක් ගෙවනවා. ඉතුරු සල්ලි පොර ගන්නවා. මේකට අලුතෙන් අලුතෙන් තැන්පත්කරුවෝ එනකම් පොර මේ ගේම් එක ගහවි. එහෙම වෙනවා අඩු කියලා තේරුනොත් පොර කරන්නේ සල්ලි ටික එකතු කරගෙන රට පනින එක

මේක ලංකාවේ මීට කලින් වෙලා තියෙනවා! දැන්වත් අහු වෙන්න එපා!!

දෙවෙනි ponzi scheme එකේ වෙන්නෙත් මේ වගේම දෙයක්. පොඩි වෙනසයි තියෙන්නේ, මේකේ මුලින්ම සල්ලි තැන්පත් කරපු අයට ලොකු ප්‍රතිලාභයක් ගෙවනවා පස්සේ සල්ලි තැන්පත් කරන අයගෙන්. උදාහරණයක් විදියට මම සල්ලි තැන්පත් කරාම 15% return එකක් දීලා, මම අලුතෙන් ගේන අය තැන්පත් කරන ඒවාගේ වටිනාකමට මට තව 20% ගෙවනවා. මේකත් උන්ට දිගටම කරන්න පුළුවන් අලුතෙන් එවුන් සිස්ටම් එකට එනකල්! අලුතෙන් එවුන් එන්නේ නැති උනාම තමා හිර වෙන්නේ

මේක ලෝකේ පුරාම වගේ වෙලා තියෙනවා. ඔය අතරින් නමක් තියෙනව අමතක නොවෙන, ඇමරිකාවේ Bernie Madoff. පොර මෙහෙම ponzi scheme එකක් කරලා ඩොලර් බිලියන 65ක් වංචා කළා. ඩොලර් බිලියන!!!! ඒ දවස්වල ලංකාවේ නිෂ්පාදනය තිබුනෙත් ඩොලර් බිලියන 70ක් විතර. ඉතින් හිතා ගන්න පුළුවන් නේ

කොහොමද ඉතින් මේවයින් බේරෙන්නේ

සිම්පල්!! දන්නේ නැති මගුල් කරන්න යන්න එපා!!
කවුරුහරි යාලුවෙක් මෙහෙම proposal එකක් උස්සන් ආවොත් හොඳට study කරලා බලන්න. කොහොමද ඔය කියන තරම් ප්‍රතිලාභ ගෙවන්නේ කියලා. බලන්න ඒක ලියාපදින්චි කරලද මහ බැංකුව යටතේ කියලා. ඉන්න අධ්‍යක්ෂක මණ්ඩලය කව්ද බලන්න! හරි හමන් වෙබ් සයිට් එකක්, ඊ මේල් ඇඩ්‍රස් තියෙනවද, ඉන්වෙස්ට් කරන ක්‍රම පැහැදිලිව කියල තියෙනවද බලන්න. කිසිම වෙලාවක ඔයාගේ පෞද්ගලික තොරතුරු දෙන්න එපා

කොහොමත් මම හැමදාම කියන්න වගේ අපි හරි ආත්මාර්ථකාමී ජාතියක්. එහෙම තියෙද්දී තව කෙනෙකුට මෙච්චර ප්‍රතිලාභ අරන් දෙන්නේ ඇයි මේ යාලුවෝ වද වෙන්නේ කියල හිතන්න!!!

එක එක බයිලා කියාගෙන ඒවි. මේක ඩුබායි වලින් කරන්නේ. ඩොලර් වල ඉන්වෙස්ට් කරන්නේ, ලොක්කෝ ඉන්නේ ඇමරිකාවේ !! ඔය බයිලා වලට අහු වෙන්න ව්පා! හැම රෙද්දම google search කරන එකේ මේවත් බලන්න ඔය proposal ගැන internet එකේ කියවන්න!! දාර බොරු කියන්නේ! Social Media Influencers නෙවෙයි මොකා කිව්වත් හොඳට කල්පනා කරලා ආයෝජනය කරන්න. මේ ඔයාගේ සල්ලි!!!

ඉන්නවද උබ ඔතන?
කියන්න දෙයක් තියෙනවා මට

මහන්සි නම්
පොඩ්ඩක් හති ඇරපන්
හැබැයි
මතකෙට අරන්
ඇයි උබ පටන්
ගත්තේ කියලා
ආයේ පටන් ගනින් !

පරණ පොත් දුකයි නම්
ඒ පොත් ටික වහපන්
හැබැයි ඒවයෙන්
ඉගෙන ගත්ත පාඩම්
හිතේ තියා ගනින්!

දැන් ලේසියට ඉඳලා
ඉස්සරහ අමාරු
කරගන්නේ නැතුව
දැන් අමාරුවෙන්
වැඩ කරලා
ඉස්සරහ
ලේසි කර ගනින්

පසු තැවිලි වෙනවනම්
උබ උබට
සමාව දියන්
අතීතය ඉවරයි
උබ ඉන්නේ වර්තමානේ
ඒක ආදරෙන් පිලිගනින්

අනිත් එවුන් වෙනයි
උබ වෙනයි කියලා
මතක තියා ගනින්
උන්ගේ ගමන උන් යාවි
උබට ඕන විදියට
උබේ ගමන උබ පලයන්

අනිත් උන් හිනාවෙයි
කියලා
උබේ හීන හංගන්
ඉන්න යන්න එපා
උබ මොනවා කරත්
උන් හිනා වෙනවා
ඒ හීනේ වටිනාකම
දන්නේ උබ විතරයි
හැබැයි
මොළේට ඉඩ දීපන්
හැඟීම් වලට තීරණ
ගන්නේ නැතුව
මොකද
හැඟීම් තාවකාලිකයි

මැරෙනවා කියලා දැනගෙන
ජීවත් වෙයන්
විඳවන්නේ නැතුව
ඉන්න ටිකේ
ජීවිතේ විඳගෙන

ටොංකගේ වික්‍රම. 2006 බැච් එකේ ටොංකා කියන්නේ ආගමක්. ඒ දවස්වල පොර නොදන්න කෙනෙක් නෑ. ටොංකා කියන නම හැදුන හැටි නම් මතක නෑ. පොර අපේ ඉස්කෝලෙට ආවේ 8 වසරේදී දෙබරවැව ඉස්කෝලේ ඉඳන්. ඒ දවස්වල අපි කිව්වේ දෙබරා කියලා. ඉස්කෝලෙට ඇවිත් සතියයි හිටියේ, ගෙදර මතක් වෙනවා කියල අඬල ගෙදර ගියා. ආයේ සති දෙකකින් විතර තමා ආවේ.

ටොංකා කරපු දේවල් ගැන වෙනම පොතක් ලියන්න පුලුවන්. හොඳ බොක්කක් තියෙන ආතල් ලෝකයක්!

අද පොඩි එක කතාවකින් පටන් ගන්නම්.

දෙබරවැව ඉස්කෝලේ ඉඳල ආපු මුල් දවස්වල පොර හොස්ටල් එකේ. හොස්ටල් එකේ ඉස්සර බලාගත්තේ අශෝක අයියා. මේ දවස්වලම තමා ස්ටාෆ් රූම් එක සරම් මුදලි වලව්ව බිල්ඩිමට ගෙනාවේ. ඒ ප්ලෑන් එක උනේ සරම් මුදලි වලව්ව 1920ගණන්වල තිබුන විදියට ආයේ හදල ගන්න. අලුතෙන් ඒ ලුක් එක එන විදියටම හැදුවා. හදලා ඉස්සරහ අඹ පැල හතරකුත් හිටෙව්වා. ඔය අඹ පැල හතර හිටෙව්වේ මට මතක විදියට චන්ද්‍රිකා කුමාරතුංග මැතිණිය. ජනාධිපතිනි ඇවිත් හිටෙව්ව අඹ පැල නිසා කෘෂිකර්මය කරන මිස් ඒ පැල හතර බලා ගත්තේ ඇහැක් වගේ. කොටින්ම කියනව් නම් ඉස්කෝලේ වෙලාවට ඔය පැල ගාවින් ළමයින්ට යන්න දෙන්නෙත් නෑ.

දවසක් හොස්ටල් එක භාර සර්ට මළගෙයක් වෙලා අශෝක අයියට හොස්ටල් එක භාර දීලා සර් මළ ගෙදර ගිහින්. සර් නැති නිසා හොස්ටල් සෙට් එකට ෆුල් ආතල්, රෑ වෙනකම් හැමතැනම දුවලා පැනලා සෙල්ලම් කරලා.

ඔය අස්සේ සෙල්ලම් කරද්දී ටොංකා පස්සේ කව්ද දුවන් ඇවිත් ටොංකාගේ කකුල පැටලිලා අර එක අඹ පැළයක් උඩට වැටිලා. තලපතා පොළවෙ ගැහුව වගේ අඹ පැලේ එතනම සෙත්ත පෝච්චි!!!

මේක දැකපු අශෝක අයියා කුණුහරුප කියාගෙන අඬාගෙන එතනට දුවලා ආවා

“මොනවද බූරුවෝ තෝ කලේ….බලනවා තොගේ කඩි කුලප්පුව නිසා උන දේ…ගොන් හරකා”

බැන බැන ගෙන යද්දී ටික ටික අශෝක අයියගේ වොයිස් එක වෙනස් වෙලා දැන් පොර අඬනවා

“ඇයි මල්ලි….මම බැඳලා ළමයි දෙන්නෙක් ඉන්නවා…වයිෆ්ට ජොබ් එකක් නෑ මල්ලි..මේකෙන් මගේ ජොබ් එකත් ගහල ගියොත් මම පාරට වැටෙනවා. කව්ද මල්ලි මගේ ළමයි බලාගන්නෙ. මගේ ජීවිතේ විනාසයි. අනේ සන්තානම් මැණියනේ!!

දැන් හොස්ටල් සෙට් එකට පට්ටම අප්සට්. අශෝක අයිය ශේප් කරන්න ප්ලෑනක් ගහනව උන්. කොහොමහරි ටොංකාම කිව්වා ඒ උසේ ගාණට හරියන්න අඹ පැළයක් හොයන් එමු කියලා. රෑ 8ට මිෂන් එක පටන් ගත්තා, මාතර පුරාම පීරලා රෑ 11ට විතර පැළයක් හොයන් ටොංකා ආවා.

ඊළග ගේම උනේ මේක කෘෂිකර්මෙ ටීචර්ට අහු වෙන්න නැති වෙන්න හිටවන එක. කොහෙන් කොහොම හරි මැච් එක ගහල ඉවර වෙනකොට රෑ 2ටත් ළඟයි.

වැඩේ ඉවර උනාම අශෝක අයියත් හැපී. ඔක්කොම නිදා ගන්න ගියා.

පස්සෙන්දා උදේ ඉස්කෝලෙ පටන් ගන්න කලින් උදෙන්ම ටොංකා ගිහින් පැළ හතරටම වතුර දාලා ආවා එතකොට වැඩේ බැලන්ස් නෙ අරක අලුත් පැළයක් කියලා නෝට් වෙන්නෙ නෑ නෙ. ටීචර්ටත් ඉතිං සතුටුයි ළමයි අඹ පැලේ ආදරෙන් බලා ගන්නවා කියලා, මොකද ටීච එන්න කලින් දැන් හැමදාම උදේ පාන්දර ටොංකා පැළ හතරටම වතුර දානවා.

ඔහොම ඉතිං කාලයක් ගත උනා. අම්මටසිරි ටික දවසක් යද්දි තමා නෝට් උනේ. අනිත් අඹ පැල බට් අඹ ගස් තුනක්, ඒවා ලොකු වෙන්නෙ නෑ. ටොංකා ඉන්දපු අඹ පැලේ විතරක් හත් ඉලව්වට ගහපු කලාබර වගේ ලොකු වෙනවා. කාටවත් හිතා ගන්න බැරි උනා හේතුව මොකක්ද කියලා. කොහොමහරි හැමෝම අන්තිමට වැරැද්ද දැම්මෙ බිල්ඩිම හදන්න කොන්ත්‍රාත්තුව ගත්ත එවුන් බුලක් කරලා කියලා.

ඒ ගහ විතරක් පට්ට උස වෙලා අනිත් ඒවා පොඩි උනේ කොහොමද කියලා ඒ දවස්වල හෙණම අභිරහසක්. ඒ කාලෙ හිටපු උන් මේක කියෙව්වම දැන ගනීවි මේකත් ටොංකාගෙ වීරක්‍රියාවක් කියලා.

ටොංකාගෙ වීරක්‍රියාවක් එක්ක ආයෙ හම්බවෙමු

හිමිත් නැති
ළඟත් නැති
ලැබෙන් නැති
පෙමක් ඇති

හඬන් ඇති
තැවෙන්ඇති
කඳුළු ඇති
පේන්නැති

වැටෙන්ඇති
රිදෙන්ඇති
හැරෙන්නැති
දුකක් ඇති

කලක් ගත වෙන්න ඇති
හිතේ ගුලි වෙන්න ඇති
මතක පොත වහන් ඇති
කොනක දුක් වෙනවා ඇති

මම ඉස්සර හිතුවෙ සියදිවි හානි කරගන්නෙ දුර්වල, කිසිම දෙයක් දරා ගන්න බැරි මිනිස්සු කියලා. මට ඇත්තටම ඉස්සර හරි තරහයි සියදිවි හානි කරගන්න මිනිස්සු දැක්කම. සමහර වෙලාවට මට හිතිලා තියෙනවා එහෙම පොඩි දෙයක්වත් දරා ගන්න බැරි නම් ඉඳලා වැඩකුත් නෑ නේ කියලා.

මම කොච්චර මෝඩ විදියටද හිතලා තියෙන්නෙ කියලා මට තේරුම් ගියේ මම depression (විසාදය) ගැන මම අහලා මගේ ළඟම යාලුවෝ මේකෙන් විඳවගන්න ගත්තම.

ඒක තමා අර කියන්නෙ. ප්‍රශ්නය තමන්ගේ නොවන තාක් කල් පිළිතුර දාර්ශනිකයි කියලා. ඒවගේ දේවල් තමන්ටම අත්විඳින්න උනාම තමා තේරෙන්නෙ මේකෙ බරපතලකම. ඒක නිසා මම සමාව ඉල්ලනවා මම එහෙම කරපු ගොං comment එකක් තියෙනවනම් සියදිවි හානිකර ගැනීම් ගැන.

අපි හැමෝම ඉන්නෙ මේ අරගලයක. ඒක පිටින් කාටවත් පෙනුනෙ නැති උනාට අපි විතරයි ඒක දන්නෙ. අපි හැමෝටම ප්‍රශ්න තියෙනවා.

සමහර ප්‍රශ්න තියෙනව විසඳගන්න අමාරුම තැනකට ආවොත් එක්කෙනකුට හිතෙන්න පුළුවන් මේකට තියෙන එකම විසඳුම සියදිවි හානිකර ගැනීම කියලා. Suïcide කලා කියලා ප්‍රශ්නෙ විසඳෙන්නේ නෑ. ඒකෙන් වෙන්නෙ වේදනාව තව එක්කෙන්කුට හරි පව්ලෙ අයට හරි ඉතුරු වෙන එක විතරයි.

Depression කියන්නෙ විහිලුවක් නෙවෙයි. උදව් අවශ්‍ය නම් ළඟම හිතවත් කෙනෙක්ට කියන්න. ළඟම කියන්න කෙනෙක් හරි විශ්වාස කරන්න හරි කෙනෙක් නැත්නම් “ශ්‍රී ලංකා සුමිත්‍රයෝ” එකට කතා කරන්න (011) 267 4436. එයාලා උදව් කරනවා.

අනිත් එක ලංකාවෙ සමහරු හිතනවා සහ මතයක් තියෙනවා පිරිමියෙක් උනාම මේවා දරා ගන්න ඕන. කාටවත් මේවා කියන්න හොඳ නෑ කියලා. ඒක මහ මෝඩ කතාවක්. විසාදය කියන්නෙ ලෙඩක්. ඒකට ගෑනුද පිරිමිද කියලා අදාල නෑ. මේක ජෝක් එකක් නෙවෙයි. කාලයක් ශ්‍රී ලංකාව අවුරුදු 3-4ක් එක දිගටම පිරිමි සියදිවි හානිකර ගැනීම් වලින් අංක1 උනා.

තමන්ට උදව් ඕන කියලා හිතෙනවනම් උදව් ඉල්ලන්න. කව්රුත්ම නෑ කියලා හිතෙනවනම් සුමිත්‍රයෝ වගේ තැනකට කෝල් කරන්න. බෙහෙත් ගන්න ලැජ්ජ වෙන්න එපා.

අන්තිමට ආයෙ කියන්න තියෙන්නෙ අපි හැමෝටම ප්‍රශ්න තියෙනවා. පාඩම් කරනකොට එන ප්‍රශ්න, රස්සාවෙදි එන ප්‍රශ්න, පෙම් සම්බන්දතා ප්‍රශ්න, ආර්ථික ප්‍රශ්න!!! එක එක ජාතියෙ ඒවා. හැබැයි ඔය එක ප්‍රශ්නෙකටවත් විසඳුම suïcide කර ගන්න එක නෙවෙයි. ප්‍රශ්නෙ විසඳන්නෙ නැතුව වෙන කාට හරි භාර කරන එක විතරයි ඒකෙන් වෙන්නෙ.

Depression is not a joke: it Kills.

මට පොඩිකාලෙ ඉඳන් කවදාවත් ජීවිතේටම ලෙක්චරර් කෙනෙක් වෙන්න කිසිම හීනයක් තිබුනෙ නෑ. ඉස්සර පන්තියෙ අන්තිම පේළියට වෙලා උගන්වන සර්ට මොකක් හරි ජෝක් එකක් කරන් හිටිය මට නිකන් දිට්ටදම්මවේදනීය කර්මයක් පඩිසන් දුන්න වගෙ කියලත් වෙලාවකට හිතෙනවා.

මට පොඩිකාලෙ ඉඳලා stage fright එකක් තිබුනා. කට්ටියක් ඉස්සරහට ගිහින් කතා කරන එක මට ජීවිතේටම කරන්න බැරුව තිබුන එකක්. හැබැයි එහෙම ගිහින් කතා කරන එවුන්ට ඇද කරන එක නම් සුපිරියටම කලා.

කැම්පස් එකේදි පවා group presentation එකක් තියෙනකොට මම තමා slides ටික හදන්නයි slides ටික මාරු කරන්නයි භාර ගන්නෙ, මොකද ඒ කරන කෙනා present කරන්න ඕන නෑ. කැම්පස් එකේ අපේ සෙට් එක ඒක හොඳට දන්නවා. මම එච්චරට බයයි කට්ටියක් ඉස්සරහ කතා කරන්න.

ඉතිං මම කැම්පස් එකේ ඉද්දි හැදුනෙත් නෑ. ඉන්ටර්න්ශිප් ‍යනකාලෙ මට අලුත් තැනක ඉන්ටර්විව් එකක් ආවා. එතන ඉන්ටර්විව් එක මම හොඳට මූණ දුන්නා, එයාලා දුන්න පේපර් එකත් හොඳටම කලා. ඊට පස්සෙ එයාලා මට ටොපික් එකක් දුන්නා ප්‍රසන්ටේශන් එකක් කරන්න. මම ඒක හත්පොලේම ගාගත්තා. ජීවිතේට වෙච්ච හොඳම ලැජ්ජවීමක් ඒක මට. මම එදා ගෙදර ආවම හිතාගත්තා මේ තියෙන බය මම කොහොමහරි ඉවර කරගන්න ඕන කියලා.

කොහෙන්කොහොම හරි ඒක හදාගෙන්නෙ නැතුව අවුරුදු දෙකතුනක් ගියා. ඔහොම ගිහින් 2012 දි අපේ ලොකු තාත්තගෙ ලොකු පුතා කතා කරල කිව්වා Wisdom එකෙන් බ්‍රාන්ච් එකක් මාතර පටන් ගන්න යන්නෙ. එයාගෙ යාලුවෙක් තමා ඉන්නෙ. ලෙක්චරර්ස්ලා හොයනවා මාව අඳුන්වල දෙන්නද කියලා.

මගේ එකපාරට ඔලුවට ගියේ, දැන් බයවෙලා හිටියා ඇති මම මේකෙන් එලියට එන්න ඕන කියලා. ඉතිං ගත්තු කටටම මම හා කිව්වා.

විස්ඩම් එකේ දැන් පළවෙනි audition එකට දවසක් හම්බ උනා. මම ඉතිං හොඳටම ලෑස්ති උනා. හොඳට ලෑස්ති වෙලා ස්ටේජ් එකට ගියාට මම හොඳටම බය වෙලා ඒක චොර කරගත්තා. මම හිතුවා ඒක ඉවරයි කියලා. ආයෙ මම වැඩේ අල කර ගත්තා කියලා.

ඒත් එදා audition පැනල් එකේ මට උගන්වපු සර් කෙනෙක් හිටියා. ශනිල් ජයසේකර සර්. සර් කොහොමහරි මට තව චාන්ස් එකක් දුන්නා විතරක් නෙවෙයි. ඊළඟ audition එකට ලෑස්ති වෙන්න මාව හොඳට train කලා ස්කයිප් එකෙන්. සර් තමා ඒ දවස්වල මගේ පිටිප්ස්සෙ ඉඳන් මාව මේකට යොමු කලේ. ඒ දීපු උදව්වට ඉතිං ස්තුති කරන්න වචන නෑ.

දෙවෙනි auditon එක මම හොඳටම කලා. මට ඒ වෙද්දි ටික ටික මගේ ආත්මශක්තිය හැදීගෙන ආවා මට මේක කරන්න පුළුවන් කියලා. ආත්මශක්තිය හැදෙනකොට මට තේරුනා දැන් මේක මගේ ඇඟේ තියෙනව කියලා. ඇඟේ මේක තියෙනවා කියලා තේරුම් වෙද්දි මට තේරුනා මේක තමා මගේ passion එක කියලා. එහෙමෙ වෙද්දි තමා මම තීරණය කලේ ෆුල්ටයිම් මේක කරන්න ඕන කියලා.

මම මගේ බය ඇතුලෙ ජීවත් වෙන්න හිතුව නම් මම කවදාවත් මේ ෆීල්ඩ් එකට එන්නෙ නැතුව ඉන්න තිබුනා. ජීවිතේ එක තැනක් එනවා අපි අපේ comfort zone එකෙන් එලියට යන්න ඕන කියලා හිතෙන.

එහෙම හිතෙන තැනදි දෙතුන් පාර හිත හිත ඉන්න එපා, ඒ බය නැති කරන්න පළවෙනි ස්ටෙප් එක ගන්න. ඒ ස්ටෙප් එක ගන්න ලේසි නෑ. ඒ වුනාට ඒක කරන්න.

ඔය පළවෙනි පියවර ගන්න අපි බය වෙන්නෙ ගොඩක් වෙලාවට අපි ෆේල් වේවි, ෆේල් උනොත් මිනිස්සු හිනා වේවි කියන බයට. අපි මොනව කළත් මිනිස්සු හිනා වෙනවා. ඒක නවත්තන්න බෑ. කවදහරි ජීවිතේ මට ඒක කරන්න බැරි උනා කියලා පසු තැවිලි වෙනවට වඩා මට ඒක කරන්න බැරි උනත් මම උත්සාහ කලා කියන එක වටිනවා කියලයි මට හිතන්නෙ.

ඉස්සෙල්ලම හිතන්න මොකක්ද හිතේ තියෙන බය කියලා. ඊට පස්සෙ ඒක නැති කරන්න ගන්න පුළුවන් පොඩිම පියවර ගන්න. එතකොට එන ආත්මශක්තියෙන් ඒ බය නැති කර ගන්න පුළුවන්

You never know your potential, until you unleash your inner beast

-සුරන්-

සති දෙක තුනකට කලින් මම හයිවේ එකේ ගෙදර එන ගමන් ටිකක් මහන්සි දැනුන නිසා තේ එකක් බොන්න වැලිපැන්නේ සර්විස් ඒරියා නැවැත්තුව. මම ගොඩක් වෙලාවට හයිවේ එකේ යන්නේ සරම ගහලා,ආම් කට් ස්කිනී එකක් ඇඳලා.මම ඒකට කැමති ඒක මට පහසු නිසා. ඉතින් ආම් කට් එක ගැහුවම මගේ අත්දෙකේ තියන ටැටූස් දෙකයි පපුවේ තියෙන ටැටූ එකයි පේනවා.

මම ඉතින් මගේ පාඩුවේ තේ එක බොන කොට දැක්කා ටිකක් ඈතින් තරුණ පිරිමි ළමයෙක් තව මැදි වයසේ ජෝඩුවක් එක්ක මගේ පැත්තට එනවා.

ටික වෙලාවකින් ඒ ළමයා මගේ ගාවට ඇවිත්. ඒ ලමයව අඳුන්වල දුන්නා. 2021 මගේ පන්තියට ආපු ළමයෙක්‌. දැන් ඉතිං ඔන්ලයින් නිසා මූණු මතක නෑ. ඒ ළමයා එහෙම කතා කර ඉඳලා එයාගේ තාත්තාට මාව අඳුන්වලා දුන්නා

“Thaththa this is my econ lecturer” කියල කිව්වම ඒ තාත්තා මගේ යට ඉඳලා උඩටයි උඩ ඉඳලා යටටයි දෙතුන් පාරක් බැලුවා! මොන රස්තියාදුකාරයෙක් වගේද කියන ලුක් එකක් දුන්නේ. මාත් එක්ක කතා කරන්න ගත්තම නම් ඒක වෙනස් වෙන්න ඇති කියල මට හිතුනා (හැබැයි ඉතින් ඒක වෙනස් උනත් නැතත් මට අදාළ නෑ, මට ඒක වෙනස් කරන්න ඕනත් නෑ, අපේ අම්මා උනත් මම ඔහොම ගෙදරින් එලියට බහිනකොට කියනවා ඔහොම යන්න එපා වැදගත් විදියට යන්න කියලා. ඉතින් අම්මත් එහෙම කියනවනම් තව මොන කතාද)

මට මේකෙන් කියන්න ඕන උනේ අපේ සමහර මිනිස්සු හිතන විදිය ගැන.

කරන රස්සාවේ ගෞරවය ආරක්ෂා කරන් තමන්ගේ රස්සාව හරියට කරන එකයි වෙන්න ඕන

එහෙම නැතුව එයා අඳින්නේ මොනාද, පච්ච ගහලද, රැවුල වවලද, බැඳලද, දික්කාසද වෙලාද, සමලිංගිකද, පාවිච්චි කරන වාහනේ මොකක්ද ඒවා බලන්න ඕන නෑ වැඩේ හරියට කරනවා නම් එච්චරයි!

ලංකාවේ දේශපාලනයෙන් උදාහරණ ගන්නම්. නම් කියන්න ඕන නෑ, රැවුල වැවෙන්නේ නැත්නම් ජනාධිපතිට සුදුසු නෑ වැඩක් නෑ, කොච්චර හොඳ නායකයෙක් උනත් සමලිංගික නම් වැඩක් නෑ!! ඔන්න ඔය විදියට තමා හිතන්නේ! ප්‍රතිපත්ති, අත්දැකීම්, චරිතේ නෙවෙයි බලන්නේ බාහිර පෙනුම.

බාහිර පෙනුම වැදගත් නෑ කියලා මම කියන්නේ නෑ,.මේක හැමෝටම අමාරු කාලයක්. ඇඳුම් පැළඳුම් හරි ගණන්. පහසු ඇඳුමක් කියන්නේ නයිටියක් අඳින්න නෙවෙයි නේ! සුදුසු ඇඳුමක්! පහසු ඇඳුම කියන එක තේරුම් ගන්න ගුරුවරුන්ට මොළයක් තියෙනවා!

ගුරුවුරතිය කියන්නේ ලෝකේ තියෙන උතුම්ම රස්සාවක්! ජඩ මාධ්‍ය වලින් කරන අනවශ්‍ය ප්‍රචාරණ නිසා මේ ගුරුවුර්තියේ තියන ගෞරවය නැති වෙනවා.ඒකෙන් වැරදි සිග්නල් එකක් ළමයින්ගේ ඔලුවටත් යනවා ගුරුවරු ගැන

Teachers are like candles, they consume themselves to light the way for others

අපිට පුළුවන් නම් තේරුම් ගන්න වැදගත් වෙන්නේ රස්සාව හරියට කරන එක මිසක් බාහිර පෙනුමවත්, අනිත් දේකුත් නෙවෙයි කියන දවසට අපේ රට තවත් අඩියක් ඉස්සරහට යාවි!

ඉස්සර කැම්පස් එකේ දෙවෙනි අවුරුද්ද වෙනකම්ම මගේ කොණ්ඩෙ තිබුනා. කොණ්ඩෙ යන්න පටන් ගත්තෙ දෙවෙනි අවුරුද්ද අන්තිමේදී.

කොණ්ඩෙ යන්න පටන් ගත්ත එක මට මාරම මානසික වදයක් උනා. මම අම්බානකම වැටුනා මානසිකව. හැමදාම හවස ඕක ගැන කල්පනා කරන්න ගත්තා. වැඩියෙන්ම අවුල් ගියේ යාලුවො එක එක නම් කියන්න ගත්තම.

අඩෝ තට්ටයෙක් වෙන්න යන්නෙ, වටේ කෙස් මැද හිස්, ඔය වගේ ඒවා කියද්දි ඒ දවස්වල පට්ටම අවුල්. මම තනියම අඬලත් තියෙනව මේ කේස් එක නිසාම.

දෙවෙනි අවුරුද්ද ඉවර වෙලා ඉන්ටර්න්ශිප් පටන් ගත්ත නිසා මගේ අතට සල්ලි ටිකක් ලැබුනා. එතකොට මගේ පඩිය රුපියල් දහනවදාහයි. ඒකෙන් රුපියල් දහදාහක්ම ගියේ කොණ්ඩෙ බෙහෙත් වලට. මම එච්චරම ප්‍රෙෂර් එකේ හිටියේ.

බෙහෙත් පාවිච්චි කරනකම් කොණ්ඩෙ යන එක නැවතුනා. බෙහෙත් නවත්තපු ගමන් ආයෙම යන්න පටන් ගත්තා. මට ටික ටික එතකොට තේරුම් ගියා මේක හරියන සෙල්ලමක් නෙවෙයි කියලා. හම්බකරන පඩියෙන් කිසි ඉතුරුවක් නෑ.

ආයෙම ඉතිං ඩිප්‍රෙස්ඩ්. මට තිබුන ලොකුම ප්‍රශ්නෙ උනේ අනිත් අය මට හිනා වෙන එක. එක එක නම් කියන එක. ටික දවසක් යද්දි මට තේරුම් ගියා උන් හිනා වෙන එක, උන් නම් හදන එක මට වෙනස් කරන්න බෑ කියලා.

ඔහොම හිතලා එක දවසක් මම ෆුල් තට්ටෙ ගෑවා. එදා යාලුවො අම්බානක නෝන්ඩි කලා, තට්ටයා කියලා විහිලු කලා, නාකියා වගේ කිව්වා. හැබැයි මම එදා උදේ හිතාගෙන ගියේ උන් කියන ඒවා මේ කනෙන් අහලා අනිත් කනෙන් පිට කරනවා කියලා. එහෙම හිතාගෙන ගියාට බොරු කියන්න ඕන නෑ ටිකක් විතර වැටුනා..ඒත් මම ආයෙ කොණ්ඩෙ වවන්න හිතුවෙ නෑ. දිගටම තට්ටෙ ගෑවා. උන් කොච්චර එක එක ජාති කිව්වත් මට කිසිම ගාණක් නැති උනා.

එතකොට තමා මට තේරුම් ගියේ මේ ඔක්කොම උනේ මම මාවම මගේ ජීවිතේට පිළිගත්ත නිසා කියලා. ඒක මම ජීවිතේ ඉගෙන ගත්ත හොඳම පාඩමක්. මම එහෙම නොකර හිටියනම් සමහරවිට මට මානසික ලෙඩක් හැදෙන්න ඉඩ තිබුනා කොන්ඩෙ ප්‍රශ්න නිසා.

අපි ජීවිතේ මොනව කළත් මිනිස්සු මොනවමහරි කියනවා. ඒක නවත්තන්න අපිට බෑ. ඒ මොනව උනත් අන්තිමට තමන්‍ට තමන් විතරයි ඉතුරු වෙන්නෙ. ඒක නිසා කොහොමහරි තමන් තමන්වම පිළිගන්න බලන්න. ඒක පට්ටම පාඩමක්

ප.ලි:

දැන් මට ඕන නම් කොණ්ඩෙ හිටවන්න වත්කමක් තියෙනවා. ඒත් මම ඒක කරන්නෙ නෑ. මම මාවම මේ විදියට පිලිගෙන ඉවරයි දැන්. මට දැන් තට්ටයා කිව්වට කිසි ගාණක් නෑ මම ඒ පාඩම ඉගෙනගත්ත නිසා. ඒත් තව කාටහරි කොණ්ඩෙ ‍යන එකට හිනා වෙලා විහිලු කරන්න යන්න එපා. ඒක වෙන කෙනා විතරයි ඒකෙ වේදනාව දන්නෙ